Tuesday, October 28, 2014

Pumpkin Soup

Autumn is one of my favourite seasons. The thousand different shades of brown color make me feel warm and cozy. Now it’s nearly the end of October so it is almost Halloween. Even if it is not our tradition, Halloween is one of the examples of how American culture influences the whole world. Halloween actually means holy evening. Strange enough, this day is dedicated to remembering the dead including saints. The ghost stories, the haunted houses, scary pranks are designed to confront the power of death. Pumpkin is of course the main symbol of the Halloween. They make carved pumpkins, Jack-o-lanters. They are used for scaring evil spirits. But it is also very good time to eat pumpkin. In my opinion, the most delicious dish with pumpkin is Pumpkin Soup. It is always nice to eat pumpkin soup when you come home cold and hungry. My pumpkin soup is a different one. I use different spices to give it more flavour.  So here is my Pumpkin Soup Recipe. Hope you like it.  



Ingredients

·         1 medium size pumpkin
·         3 tbsp olive oil
·         2 medium size carrots
·         1 onion
·         1 glove of garlic
·         1 tsp cumin
·         1 tsp pimenta
·         1 tsp curcuma
·         1 lt water




Method


·         Cut the pumpkin like a watermelon, deseed and peel it. Chop it into small blocks.
·         Peel the carrots and slice them.
·         Put the olive oil into a large saucepan and add the onion and garlic which are chopped into small pieces.
·         Cook the onion and garlic for 2 minutes covered with medium heat and add the pumpkin and carrots.
·         Cook them 3 minutes (covered) more and add spices. Stir very well so that every ingredient touches the spices.
·         Add boiled water and lower the heat. Cook them till the carrots and pumpkin are soft.
·         Use the food processor to make it puree till it’s smooth.


Serving tip : Use 1 tbsp of sour cream. (See the picture.)



Enjoy your meal!


Sonbahar benim en sevdigim mevsimler biridir. Kahverenginin binbir cesidini gormek icimi isitir. Ayrica Ekimin sonuna geldik, her ne kadar da bizim adetlerimizden biri olmasa, Cadilar Bayrami zamani simdi. Cadilar Bayrami yani “Halloween” kutsal gece demekmis. Olulerin anilmasina adanmis bu gun aslinda. Bu gece boyunca anlatilan hayalet hikayeleri, perili evler ve korkutucu sakalar is insanlarin olumunun gucuyle karsi karsiya kalmasi icin yapilmis. Hic suphesiz Cadilar Bayraminin en onemli sembolu Balkabagi. Balkabagindan yapilan lambalarin ama kotu ruhlari korkutmakmis. Bana sorarsiniz guzelim balkabaklarini lamba yapmak yerine oturup bir guzel corba yapin. Aksam usumus ve ac bir sekilde eve geldiginizde icebileceginiz en guzel corbadir balkabagi corbasi. Benim tarifim biraz degisik. Ben bu corbayi yaperken normalde belki yakistirmayacaginiz baharatlar kullaniyorum. Kimyon , yeni bahar ve zerdecal. Hepsinin farkli bir tat ve lezzet verecegine emin olabilir. Deneyin ve gorun.
Malzemeler

·         1 orta boy balkabagi
·         2 orta boy havuc
·         3 yemek kasigi zeytinyagi
·         1 orta boy sogan
·         1 dis sarmisak
·         1 cay kasigi kimyon
·         1 cay kasigi yeni bahar
·         1 cy kasigi zerdecal
·         1 lt su


Hazirlanisi

·         Balkabagini karpuz keser gibi kesin, cekirdeklerini cikartin ve soyun. Kucuk parcalar halinde kesin.
·         Havuclari soyup halkalar halinde dograyin.
·         Buyuk bir tencereye zeytinyagini koyup kucuk kucuk dogradiginiz sogan ve sarmisagi iki dakika orta hararette kavurunuz.
·         Balkabagini ve havucu da ekleyip kapagi kapali bir sekilde arada karistirarak 3 dakika pisirin.
·         Baharatlari ekleyin ve iyice karistirin. Baharatlar esit sekilde dagilsin.
·         Kaynamis suyu ilave edin ve dusuk ateste balkabaklari ve havoc yumusayana kadar pisirin.
·         Blenderla iyice pure haline getirin.

Servis ederken; 1 kasik krema kullanin. Resimdeki gibi. Afiyet olsun!


Tuesday, September 23, 2014

I am Back!

Hellooooo... Look who is back! Finally I found some time to motivate myself to write again. It's been quite a long time since I posted something. Summer has gone and past but don't wake me up when September ends (tribute to Greenday's song "Wake me up when September ends". ) because the weather is suprisingly great so I am enjoying September very much.

BUT what did I do all this time? How did my summer go? Let me give you some updates. I had a wonderful summer with my family and friends. It was crazy hot in Istanbul and also on the island it was nearly impossible to lie down under the sun. Although it was unbearable, I had nothing to complain about, summer should be like that, shouldn't it? It was also a very relaxing summer, I had finally found some time to reflect on the winter and also to make plans for upcoming winter (actually I started to do one of those plans, but that's next time's subject.). Being with friends, sleeping very late, waking up very late (sometimes early but I didn't even feel exhaustion.) and of course swimming in the beautiful Marmara Sea... I can keep on going, but I don't wanna bother you so much. As I had a amazing summer, it took me some time to adjust to my regular programme. Going to school, cooking, cleaning, being in the Netherlands. As I mentioned before September is so far so good but of course I am not talking about the evenings. This is the Netherlands,heh! It is always cold in the evenings. Cold evenings equals to movie nights with blanckets and homemade popcorn. (as it is in the picture.)


On one of those cold evenings we decided to watch "Back to the Future". It is my husband's childhood movie series and it was very important for him that I liked it too. He warned me beforehand so that I wouldn't become very critical about every little detail. He said "it is a 1985 movie, don't expect incredible visual effects." ,"even if Robert Zemeckis (who directed many of my favorite films like "Forrest Gump", "Cast Away" and very successful Christmas movies "The Polar Express" and "A Christmas Carol") is the director and Steven Spielberg (who is my childhood hero with his amazing imagination and his sensitive and touching film language) is the main producer, don't expect a very complicated movie, it is science-fiction at the end" and so on.

So we started watching the first movie. Of course we saw a very young Michael J. Fox there. I learned later that he was already very popular with a tv series called "Family Ties" so he was a sweetheart and he boosted his popularity with this movie series more. I should admit he has the star vibe. The movie has all the characteristic features of a Hollywood movie. There is a bad guy, a good guy, and a beautiful girl. This triangle comes back in the second movie too. An important feature of the movie is that every little detail is important because it all comes back and not only within the movie but in the entire serie. Though this doesn't bother your mind. Family and friendships are two important subjects. 

Although after watching many time-travel movies one might think this would be relatively a peace of cake but if you think it was 1985, it is a big deal to write a script like this.

I will not go in too deep and analyze the movies seperately, as their scripts are not very much different from each other but I should say,  the first movie is my favourite as you meet the characters, you learn the whole story and how time traveling effects other things too. I like the third one too because first of all it was kind of a western and there is also a new story about the doctor so it was like a new movie but the second one is my least favourite. In the second movie everything goes wrong, they just spend their time to make it right. There is no fun, no jokes and no warmth. It feels like you are watching the gangster version of the original movie.



The picture you see above tells a lot. You see Michael J Fox with the guitar for the first movie. That scene was remarkable and it refers to a real time event too. In the second one you see Fox with a hoverboard which is a flying skateboard.  This is important not just for the second movie but also for the third movie. So keep in mind. In the third one, you understand from the font type and little Fox picture that it is western. Lastly the car is all you need to travel in time and of course some fuel which differs in every movie. So let's go BACK TO THE FUTURE.




Monday, May 19, 2014

Yaktin beni 'The Vampire Diaries"

Bazi filmler vardir, bazi kitaplar, bazi diziler, alir sizi baska yerlere goturur. Baska karakterlerle tanistirir, baska hayatlarin icine sokar. Bir de bakmissiniz sanki orada yasiyorsunuz. Oradaki karakterler sizin dostunuz oluverir. Hatta bazi zamanlarda olaylarin arkasindan kafa yorarsiniz. Ben en cok bunu okudugum seri kitaplarda ve seyrettigim dizilerde hissediyorum. Filmler beni 2 saatligine veya en fazla 1-2 gunlugune mesgul ederken diziler ve seri kitaplar fazlasiyla beni icerisine aliyor. Kesin bunun psikolojide bir adi vardir ama bende bir baglilik yaratiyor diziler ve seri kitaplar. Bilemezsiniz  Harry Potter serisini nasil bitirdigimi. Son sayfanin bitmemesi icin cumleleri tekrar tekrar okudum ve kitabimi kapatirken ki o huzun... Kimse ayriliklari sevmez ama ben kitap karakterlerinden, dizi karakterlerinden bile ayrilamiyorum. O yuzdendir ki ozledikce kitaplara geri donuyorum. Bastan sona okumasam da bazi kisimlari okuyup ozlem gideriyorum. Hele de televizyonda her rastladigimda gecmem mumkun degil. Seyretmem lazim... Iste zaten o yuzden hala donup donup "Friends" seyrediyorum. Joey'i, Monica'yi, Rachel'i, Chandler'i, Phoebe' yi ve Ross'i ozluyorum. O yuzden "How I Met Your Mother" ekibine de o kadar kizdim. Onlari da arkadaslarim yerine koymustum ve benim arkadasim Ted hayatta finaldeki Ted gibi davranmazdi. Bazilariniz icin cok sacma dedigim belki ama ben o karakterlerin uzerinde sanki gerceklermis onca zaman dusunmustum. Acaba n'olucak diye meraklanmistim. Uzulmustum, aglamistim. Yeni ben ihaneti hakketmemistim. Gordugunuz uzere hala kizginim.

Neyse yavas yavas bu yazinin amacina gelelim... Ben kucuklugumden beri dogaustu yaratiklari pek sevmisimdir. Her cesidini ama... Superman, Spidermanden tutun da uzaylilara, vampirlere, kurtadamlara, cadilara kadar. O yuzden de herzaman ilgimi cekmistir bu dogaustu yaratiklarla ilgili diziler, filmler, kitaplar (Harry Potter hayrani olmam sizi sasirtmadi, degil mi?). 3-4 senedir bir diziye takildim yine. "The Vampire Diaries". Kitabi da varmis ama hic okumadim, hic okumayi da dusunmuyorum cunku ben sinirleniyorum kitap disi hikayeler gorunce ekranda. Bu kitap serisi dizi oldugunu gore dusunmek bile istemiyorum ne degisikler yaptiklarini. Ben kitap yazari olsam bazi durumlarda dava bile acardim herhalde. Zaten benim kitabim olsaydi ve dizi veya film yapmak isteselerdi ya senaryosunu ben yazardim ya da direkt hic izin vermezdim. Konumuza geri donelim. Butun dizilerin yaptigi gibi "The Vampire Diaries" de sezon finalini yapti. Ben 3-4 senedir seyrediyorum ama onlar 5 senedir ekranlarda. Bundan sonrasi spoiler icerir ona gore. Oyle bir final yaptiklar ki etkisinden cikamadim bir turlu. Bunu cozmenin en iyi yolu da yazmak diye dusundum. Bir kere bu sezonu hic sevmedim zaten. Nerdeyse her bolum yeni bir kotu karakter veya kotu bir durum cikti ve ertesi bolum olay cozuldu. Biraz sacma polisiye dizilerine dondu anlayacaginiz. Sonra nerdeyse hic kimse gercekten olmemeye basladi. Herkes geri donmeye tekrar olmeye ve tekrar geri donmeye basladi. Tamam, dogaustu falan ama herseyin de bir siniri var yani degil mi... Hersey de bu kadar dogaustu olamaz. Dizinin merkezindeki ask ucgeni de artik kabak tadi vermeye basladi derken ben yavas yavas izlememeyi dusunuyordum ki oyle bir sezon finali yapti ki hem butun asabimi bozdu hem de beni yeniden diziye bagladi tabi bir sartla eger finaldeki karakter yine dogaustu bir sekilde diziye geri donerse. Yoksa gercekten artik seyretmeyecegim. Yani bu kadar ciddiyim. Diziyi maalesef biraz "Cesur ve Guzel – Bold and Beautiful" ve "Dexter" arasi birsey yaptilar. Hic hosuma gitmiyor bu durum. Bir de ustune 3 bas karakterden birini sonsuzluga ugurlar gibi oldurunce iyice is cigirindan cikti benim icin.

Sen de herseyin kendi istedigin gibi olmasini istiyorsun diyeceksiniz ama nasil ki musteri memnuniyeti varsa izleyici/okuyucu memnuniyeti diye de birsey var yani. Ben de izleyici olarak bu durumdan hic memnun degilim. Hem kalkip bu karakterin boyle kahraman gibi sanki baska hic kimse yokmus gibi intihar bombaciligi yapmasi son derece mantiksizken bir de ustune herkesin geri donmesine onun tek basina arkada kalmasi, bir cadinin digeri cadiya yardim etmesi gerekirken kacmasi... Daha mantiksiz bircok sey sayabilirim.


Simdilik yaz tatili boyunca tek umudum 6. sezonda yazarlarin dinlenip, kendine gelip daha mantikli senaryolarla geri gelmesi. Bekleyip, gorecegiz...

Tuesday, April 8, 2014

How I Met Your ...

Uzun zaman oldu yine, farkindayim. Ama arayi daha fazla acmadan yeni yazimla karsinizdayim. Ilk yazimi okuyanlar bilir. Bu blogu sadece sinema yazilarimla degil paylasmak istediklerimle doldurmak istedigimi soylemistim. Iste sinemayla ilgili olmayan  ilk yazim karsinizda...

9 senedir ekranlarda bir dizi var: 'How I Met Your Mother' (Kisaca HIMYM). Onceleri burun kivirdigim daha sonra sirasiz bir sekilde takip ettigim son olarak da gecen sene basindan basladigim ve sonuna yetistigim bir dizi benim icin. 'Friends' i de ayni sekilde seyrettim. Bitirdikten sonra bastan baslayip tekrar seyrettim sonra tekrar... Onlar benim arkadaslarim olmustu sanki ve onlardan kopmak mumkun degildi. Aslinda HIMYM a da onlari da 'Friends' in  yerine koyabilirim diye basladim, itiraf edeyim. 'Friends' kadar komik olmasa da ilgiyle izledim butun sezonlari. En sevdigim ozelligi de olay orgusuydu. 'Friends'de olmayan bir ozellikti bu. Zamanda ileri geri giderek diziyi heyecanli kiliyordu. O kadar guzel,anlamli,birbiriyle alakali ve tutarli bir hikayeydi ki yazarlara hayran kalmistim. Adeta bir dedektiflik hikayesinin komedi haliydi ve cok eglenceliydi. Sonlara dogru diziyi basimin taci yapmis. Neredeyse 'Friends' kadar iyi bir dizi derken bana oyle bir oyun oynadi ki yazarlar, dizinin butun gozumdeki degeri yerle bir oldu. 

Halbuki hersey cok guzel basladi. Barney Robin'le evlendi. Ornek ciftimiz Marshall ve Lily yeni bir bebek bekliyorlar ve Ted'in bizim bas gitaristle mutlu bir hayata adim atmasina saatler kalmis.  Hersey mukemmel giderken ilk catirdama Barney ile Robin arasinda gerceklesiyor ve bosaniyorlar. Nerdeyse ikinci sezondan beri sinyalleri verilen ve her iki karakteri de olgunlastiran guzelim hikaye cope gidiyor bir kere. Seyrederken uzuluyorum ama neyse deyip geciyorum tabi. Sonra birdenbire Barney sanki o olgunlasma donemini hic yasamamis, bir zamanlar gercek askin ne demek oldugunu anlamamis gibi hayatina devam ediyor ve yattigi 31inci kizdan birbebek sahibi oluyor. Buna da tamam. Bu arada Robin de ortalik da yok tabi. Son olarak da  dizi asil hikayesini (tabi bu benim dusuncem, megerse yazarlar baska turlu dusunuyormus.) tamamliyor ve Ted ve Mother (ki adi Tracey'mis) evleniyor, 7 senelik birliktelik ve 2 cocuk sonrasi. Eh bu olayi da kaciracak degil Robin. Geliyor ama sanki Ted'in kafasini da karistiracakmis gibi sacma bir hal var, Barney'le bosanmasindan 3-5 ay sonra cadilar bayraminda bir araya geldiklerinde bunun sinyalini veriyor zaten. Yuzlerce kez Robin Ted'i reddetti, seni sevmiyorum dedi, ben senin 'o' dedigin kisi degilim dedi. Dedi de dedi ama gozu de hep Ted'de Robin hanimin. Buna da neyse diyorum. Ted Tracey'le ne kadar mutlu oldugunu onun hayatinin aski oldugunu ama birgun gelip hastalandigini soyluyor. Yikiliyorum tabi. Buruk biticek bu dizi diyorum gozlerim doluyor derken. Isin rengi degisiyor. Ted'in cocuklari bu bizim annemizle tanisma hikayen degil ki diyerek patliyorlar. Eh yalan degil tabi bir yerde aslinda bu Ted'in anneden once basina gelenler. Ama sonra demesinler mi ki sen bu hikayeyi anlattin cunku Robin teyzeyle aslinda beraber olmak istiyorsun, annemizin olumunun uzerinden 6 yil gecti ve acaba olur mu diye dusunuyorsun. Ben tabi soklardayim. Hayir,olamaz diye ciglik atiyorum. Cocuklarinin gaziyla da sonunda Ted 25 sene sonra o ilk gun caldigi mavi fransiz borozani calip Robin'in kapisina gidiyor. Ve yazarlar boylece bizimle dalga geciyor. Dizinin butun anlamini cope atiyor ve ilk bolume geri donuyor.

Aslinda ilk bolumden hic bir farki kalmiyor dizinin son 10 dakikasi. Yuzlerce kez dile gelen, bir yerde kanitlanan Robin'in Ted'in aradigi kisi degil  gerceginin uzeri cizilip, aslinda gercek ask yok, saplanti hatta takinti var gercegi seyircinin yuzune vuruluyor ve butun Ted'in ozene bezene anlattigi, yere goge sigdiramadigi Tracey'nin aslinda o kadar da onemli olmadigi acik secik bir sekilde ortaya konuyor. Cunku gercekten bir insani o kadar cok seversen belki onu kaybettikten sonra baska birisine asik olabilirsin ama 9 sene vazgecemedigin bir insana geri donmezsin. Eger donuyorsan hayatina daha sonra aldigin kisiyi ( Tracey) gercekten o denli sevmemissin demek ki. Hicbirsey olmamis gibi saplantili oldugun  kiza geri dondugune gore. 

Sonuc: Buyuk bir hayalkirikligi... Asil temayi (gercek aski bulabilme macerasi) tamemen yerle bir etmis, ustune de arkadaslik kavramini da mahvetmis ( Robin hem Ted'le cikti hem Barney'le. Tamam, olabilir ama sonra Barney'le evlendi, bosandi, son olarak Ted'le yeniden beraber oldu belki evlendi bilemiyoruz. Eh peki Barney noluyor burda, hic birsey yok gibi nikah sahidi de yapsinlar bi de tam olsun.) bir dizi. Dizi bittiginde gercekten bosuna bu diziyi seyrettigime karar verdim. Evet komikti ama o kadar da degildi. Bazen acaba nolucak, motherla ilgili baska ne ogrenecegiz, Barney'le Robin nasil ve ne zaman beraber olucak diye arka arkaya bolumler seyrediyordum. Yazik, bosa seyretmisim.Bilseydim sonunda ilk bolumun aynisini seyredecegimizi, karakterlerinin hic degismeden yerlerinde sayacagini hic seyretmezdim. Ayrica cocuklarin sonunda dedigi gibi bu dizinin adi 'How I Met Your Aunt Robin' olsaymis keske.

Boylece tezim de kanitlanmis oldu. Gelmis gecmis en guzel, en duygusal, en tatli ve en komik arkadaslik dizisi 'Friends'tir. Bosuna hala butun dunyada en cok seyredilen diziler arasinda degil. 'How I Met Your Mother' 'Friends'e bir nebze de olsa yaklasmisti ama bu final bolumunden sonra kimsenin donup de eski bolumleri seyredecegini dusunmuyorum.

Yazik benim harcadigim vakte...

Wednesday, February 26, 2014

The Oscar Predictions 2014!!!

The Oscars are coming closer (March 2, Sunday) and I have nearly seen all the films that are nominated. So it’s time to share my predictions. Here it comes,

Best Picture
Will Win: 12 Years a Slave (I have many discussions with my husband, he says Dallas Buyers Club.)
May Win: American Hustle
Should Win: Nebraska

Best Director
Will Win: Alfonso Cuaron
May Win: Steve McQueen
Should Win: Alfonso Cuaron

Best Actor in Leading Role
Will Win: Matthew McConaughey
May Win: Leonardo DiCaprio
Should Win: Matthew McConaughey (Actually all of them should win, because they were extremely successful. Moreover Joaquin Phoenix and Tom Hanks should have been nominated too.)

Best Actress in Leading Role
Will Win: Cate Blanchett
May Win: Amy Adams
Should Win: Cate Blanchett (No words can describe how wonderful she was in the film.)

Best Actor in Supporting Role
Will Win: Jared Leto
May Win: Barkhad Abdi
Should Win: Jared Leto (He is the “Mr Nobody” for me, if he gets an Oscar, he deserves every inch of it.)

Best Actress in Supporting Role
Will Win: Lupita Nyang’o
May Win: Jennifer Lawrence
Should Win: Sally Hawkins (My second favourite from “Blue Jasmine”, these two women make the film so good. Woody Allen and his women, what more can I say.)

Best Original Screenplay
Will Win: Her
May Win: Nebraska
Should Win: Her (Even if nowadays there is a discussion going on that Spike Jonze has stolen someone’s script, it was a very original screenplay.)

Best Adapted Screenplay
Will Win: 12 Years a Slave
May Win: Philomena
Should Win: Philomena

Best Foreign Language Film
Will Win: The Great Beauty
May Win: The Hunt
Should Win: The Great Beauty

Best Original Score
Will Win: Her
May Win: Gravity
Should Win: Philomena

Best Original Song
Will Win: Mandela : Long Walk To Freedom
May Win: Her
Should Win: Mandela : Long Walk To Freedom

For the technical nominations I have some predictions but I can not say which film should win, cause I don’t have that knowledge to really question their judgement.

Achievement in Cinematography
Will Win: Gravity
May Win: Nebraska

Achievement in Costume Design
Will Win: The Great Gatsby
May Win: American Hustle

Achievement in Film Editing
Will Win: Gravity
May Win: American Hustle

Achievement in Makeup and Hairstyling
Will Win: The Lone Ranger
May Win: Dallas Buyers Club

Achievement in Production Design
Will Win: American Hustle
May Win: 12 Years a Slave

Achievement in Sound Editing
Will Win: The Hobbit: The Desolation of Smaug
May Win: Gravity

Achievement in Sound Mixing
Will Win: The Hobbit: The Desolation of Smaug
May Win: Gravity

Achievement in Visual Effects
Will Win: The Hobbit: The Desolation of Smaug
May Win: Gravity

Lastly let’s come to the categories for which I have no idea who will win or who may win but for some of them I have instincts about the winners: Best Documentary (The Act of Killing is the favorite), Best Documentary Short Subject, Best Animated Film (Frozen is the favorite), Best Live Action Short Film and Best Animated Short Film.

On March 2, I will be watching the Oscars ‘live’ with my dear friend. I am sure we will enjoy it a lot and I will keep scores so that I can share with you how many of my predictions will become reality.



Jen

Monday, February 24, 2014

Affetmek

Sevgili anneannem hep der ki: “Biz kimiz ki Tanri bizim butun gunahlarimizi affederken biz diger insanları affetmeyelim.” Her bunu duydugumda bana karsi yapilan haksizliklari affetmenin hiç de o kadar kolay olmadigini dusunurdum. Gecenlerde seyrettigim 2013 yapimi “Philomena” bana anneannemin bu dedigini hatirlatti ve gercekten Tanri’ya inanan dindar bir insanin ne demek oldugunu gosterdi.

Once kisaca filmden bahsedeyim size. Stephen Frears’ın yonettiği “Philomena” bir annenin drami uzerine kurulu. Frears daha once “Dirty Little Things - Kirli Kucuk Seyler”, “The Queen – Kralice” ve “Cheri – Askım” ı yonetmisti. Hep onemli bir konuyu derinlemesine incelemeye calisan yonetmen bu sefer her yonuyle cok incelikle bir film cekmis. “Mrs Henderson Presents – Bayan Hendersen Sunar” filminde birlikte calistigi Judi Dench’i “Philomena”nın basrolune koymus. Daha iyi de bir secim yapamazdi herhalde. Filmin konusuna gelirsek... Kimsesiz Philomena 15 yasındayken Irlanda’da rahibelik egitimi gormektedir. Bir gencle yasadigi tek gecelik bir ilişkiden hamile kalir. Bas rahibe, Philomena gibi gunah işlemiş kizları ayrı bir yerde tutar, butun gun calistirir ve haftada sadece bir gun cocuklarini gormelerine izin verir. Belirli bir sure sonra da zengin Amerikan ailelerine bu cocuklari satar. Boylece kendini Tanri yerine koymus bu kadin, hayatları boyunca acı cekecekleri bir ceza verir bu ‘gunahkar’ kizlara. Philomena oglunun 50. yas gununde artik bu sirri daha fazla icinde saklayamayacagina karar verir ve kizina gecmiste yasadiklarini anlatir. Kizi bu olanlarin gizli kalmamasi icin tesadufen bir davette tanistigi kariyeri alt ust olmus bir gazeteci olan Martinden yardim ister. Boylece Martin ve Philomena yillar once kaybettigi oglunu bulmak uzere zor bir maceraya atilirlar.

Film 95 dakika. Birseyleri anlatmak, vurgulamak icin ( sanki seyirci aptalmis gibi ) illa 3 saate ihtiyac olmadiginin en buyuk kaniti. Gerekli mesaj o kadar net bir sekilde veriliyor ki… Gencligi calinmis bir kadinin o cocuksu halleri, yasadigi butun sancilara ragmen korumayi basardigi sevgi dolu kalbi, iyi niyetliligi… Bir taraftan dinin ve bazı din adamlarinin ne kadar yozlastigini ama bir taraftan da gercekten Tanri’ya inanan insanlarin zihnen ve ruhen ne kadar rahat olduklarini ve oyle bir yasamin da mumkun olabilecegini gosteren bir film. Bu kadar uzucu bir olayı anlatmasına ragmen film sadece sizi aglatmıyor. Olayları acıtasyon yapmadan cok gercekci bir sekilde anlatiyor, yeri geliyor sizi gulduruyor. Abartili sahnelerden kacinip vermek istedigi mesaji en dogal sekilde veriyor. Ayrıca belirtmek isterim film gercek bir hikaye ve gercek hayattaki Philomena hala yasıyor.

“Philomena” belki de en cok benim sevgili anneannemi hatirlattigi icin bu kadar begendim ama herkesin hayatında bir “Philomena” vardir diye dusunuyorum. Bakalim siz seyrederken kimi dusuneceksiniz…


Jen


Friday, February 21, 2014

Merhaba



Evvel zaman icinde kalbur saman icinde Jenifer adli lisede okuyan bir kiz varmis. Bu kiz film seyretmeyi pek severmis. Sadece seyretmekle kalmaz elestirileri de takip edermis. Bir elestirmen gibi film yorumlamayi ogrenmek icin cok caba sarfedermis. Gunlerden bir gun 16 yasindaki bu kiza bir gazeteden teklif gelmis. ‘Hadi bize sinemayla ilgili yazilarini gonder.” Kiz da ilk yazisini gondermis ve yazisi begenilince ‘Sen bize hep yaz.’ denmis, o da araliksiz 4 sene yazmis. Sonra birden durmus, peki ya sonra ne olmus?

Uzun zaman oldu bilgisayarin basina gecip birseyler yazmayali. (Eskiden olsa kagidi kalemi elime almadigim zamani derdim ama o gunler geride kaldi artik .) 4 sene “Marmara” gazetesinde sinema uzerine yazilar yazdiktan sonra uzun bir ara verdim yazı hayatima. Son yazdigim yazi Haziran 2010’da. Sanki yazarliga kusmustum, icimden birseyler yazmak gelmiyordu. Itiraf da etmem lazim hayatimda buyuk degisiklikler oldu. Ilk yazim yayinlandigi zaman lise 2inci siniftaydim. Simdi ise ITU’ den coktan mezun olmus, Hollanda’ya sevgili esimin yanina yerlesmis, yuksek lisans diplomasini almakla mesgulum. Her hafta yazi yazdigim zamanlarda da cok yogundum, simdi de cok yogunum. Ayni tas, ayni hamam aslinda. Degisen tek sey hayatimda onemli bir yeri olan sinemaya yeteri kadar ilgi veremem. Eskiden hergun en az bir-iki film seyreden ben, simdi haftada bir film seyredebildigim zaman kendimi sansli hissediyorum. Ancak son zamanlarda yeni bir durum daha var. Icimde patlamaya hazir bir bomba var. Seyrettigim onca iyi ve kotu filmleri yorumlayamamak, dusuncelerimi paylasamamak... Iste bu yuzden bugun tekrar basliyorum yazilarimi yazmaya. Bu blog sadece benim sinema yazilarimi degil yazmaya ihtiyac duydugum herseyle ilgili olacak cunku hissediyorum benim birseyler yazmaya, fikirlerimi ortaya dokmeye ihtiyacim var. Elbette, ben kendimi taniyorum, bu blogda en cok filmler uzerine yazilarimi bulacaksiniz.  

Uzun bir giris oldu ama unutmayin ki uzun zamandır yazmiyorum. Simdi sadede geliyorum. Ilk yazimda hangi filmden bahsetsem diye dusundum ama acikcası yeni seyrettigim, vizyona da yeni giren bir filmden bahsetmenin benim icin de sizin icin de daha heyecan verici olacagina karar verdim. Hayatimda cok buyuk onemi olan muzik ve sinemayi biraraya getiren bir filmden bahsedecegim.  “Inside Llewyn Davis – Sen Sarkilarini Soyle”. (Film isimlerinin tam ve dogru turkce cevirisinin neden yapılmadigini hic anlayamayacagim.)
Coen Kardeslerin yazip yonettigi bu film bir muzisyenin muzik hayatinda bir yer edinebilmek icin verdigi mucadele uzerine kurulu. Basroldeki karakter Llewyn Davis gercekten yasamis bir muzisyen olmasa da hikayesi gercek olaylardan esinlenmis. Zaten filmi seyrederken bunun tamamen bir hayal urunu olamayacagini anliyorsunuz. 1960larin New York’unda daha kalacak bir evi bile olmayan Davis folk muzik sektorunde tutunmak icin elinde geleni yapmaktadır. Yakin zaman once beraber muzik yaptigi arkadasi intihar etmis, tek basina cikardigi album de satmamaktadir. Onun bunun koltugunda kivrilip uyur ve sansini denemek icin otostop cekerek Chicago’ya bile gider.

Sizin de tahmin edebileceginiz uzere filmin onemli ozelliklerinden biri muzikleri. Birbirinden guzel folk sarkılarini duyuyoruz film boyunca. Ozellikle filmin basinda Davis’in barda soyledigi “Hang Me, Oh Hang Me”, “Five Hundred Miles” ve Chicago’daki bar sahibinin ‘bu para etmez’ dedigi  “The Death of Queen Jane” favorilerim. Davis’i oynayan Oscar Isaac filmdeki nerdeyse butun sarkilari seslendirmis, tabi burada Isaac‘in gercek hayatta da muzisyen olmasının guzel bir etkisi var. Ayrıca Coen kardesler Justin Timberlake’e de kucuk bir rol vererek iyi bir karar vermisler bana kalirsa. Davis’ten farklı daha ‘para kazandıran sarki’ yolunu secmis bir muzisyeni oynuyor Timberlake.  Oyuncu kadrosundan bahsetmisken “An Education – Ask Dersi” filmiyle kalbime taht kuran Carey Mulligan’ı da unutmamak gerekir. Hem fizik hem de oyunculuk acısından bana Natalie Portman’ı anımsatıyor isin dogrusu. (Ne kadar buyuk bir Natalie Portman hayrani oldugumu bilemezsiniz.)  Eger bunun gibi iyi hatta daha da iyi filmlerde rol almaya devam ederse Oscarli sanatcilar kulvarina girecek gibi gorunuyor. (Gerci bu aralar Oscar jurisiyle aram hic iyi degil. Bir baska yazımın da bununla ilgili olacagindan emin olabilirsiniz.)

Simdi gelelim filmin sembolik kismina. Bu 105 dakikalik filmde Llewyn’e zaman zaman bir kedi eslik ediyor. İlk baslarda onemsiz bir karaktermis gibi gozuken bu kedi aslında filmin onemli yapı taslarından biri. Bu kedi aslinda Llewyn’nin surekli pesinden kostugu kariyerini mi sembolize etmektedir? Yoksa zamansızca ihtihar eden muzisyen arkadasini mi, Llewyn onu arkada bırakıp yoluna devam mi etmelidir yoksa pesinden mi gitmelidir? Peki ya kedi Llewyn’sa, yolunu kaybetmis, ne yapacagini bilemeden ordan oraya giden… Bu sorularının cevabı tabi ki seyircinin kendisinde saklı. Filmin de guzelligi burada ya. Hem dusundurup hem keyiflendiren hayatın gercekleri uzerine kurulu bir film. Karakterler cok gercekci, mekan tasarımı cok iyi. 

Umudunu kaybetmemek, kimsenin sana guvenmedigi zamanlarda bile sana kapisini acacak olan birilerinin hep oldugunu gosteren ve sen herseyin bir bedeli oldugunu hatırlatan (filmin sonuna dikkat!) sıcak bir film.
Beni baska bir dunyaya goturdu bu film. Umarım seyrettiginiz zaman sizi de baska seyler uzerine dusunmeye yoneltir.


Jen